De moeder de brug 
- vrij naar Nijhoff -

Ik ging naar Zutphen om de brug te zien.
Ik zag de oude brug. Een IJsseloever
verbindt zich met de ander. Ik hoef er
geen foto van te hebben. Of tóch misschien;

om te weten hoe de lijnen in de lucht
zich tot elkaar verhouden middels staal.
Hoe treinen, auto’s, fietsers, allemaal
verzwolgen worden en, als in een vlucht,

het water over móeten. Een schip alleen
doet de vloeiende beweging plots’ling staken.
De weg gaat dicht, geen mens kan eromheen.

Ik richt de lens op hoe de brug zijn stalen spaken
omhoog tilt. Slechts de zon die scheen,
nu weg is, kan het plaatje vervolmaken.

© eke mannink, stadsdichter Zutphen.

Soms dringt een gedicht zich op. Dan hoef je er verder geen aanleiding of excuus bij te zoeken. Alleen al over de oude brug fietsen kan voldoende zijn. Liefst in de zon.